นางสาวสุดา จ๋อมหล้า
กองทุนเพื่อการศึกษา เรียนรู้และสร้างอาชีพ

ดิฉันเป็นนักศึกษาทุน ซึ่งได้รับโอกาสจากกองทุนเพื่อการศึกษา เรียนรู้และสร้างอาชีพ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี ที่ได้มอบทุนให้นักศึกษาที่เรียนดีแต่ยากจนและมีความความตั้งใจกลับมาพัฒนาชุมชนของตนเอง ซึ่งดิฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ทุนการศึกษานี้ทำให้ดิฉันได้มีโอกาสได้เรียนต่อเหมือนเพื่อน ๆหลายคน ระหว่างเรียนมีอาจารย์จากมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี (อ.กฤษณพงศ์ อ.ไมตรี อ.ศุเรนทร์ อ.ธีระนันทา พี่อ๋า พี่ภู่ พี่จุ๋ม พี่บอย พี่เจมส์ พี่เต้) มาเยี่ยมพวกเราบ่อย ๆ เพื่อให้กำลังใจและคอยชี้แนะการทำอาชีพระหว่างเรียน  พวกเราพยามทำหลายเช่น ทำปุ๋ยหมักบ้าง  ทำผักขายบ้างแต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ ในระหว่างเรียนพวกเราก็เดินเท้าไปเรียนไม่มีแม้แต่จักรยาน ถามว่าท้อไหมท้อสุด ๆ เลยค่ะ อดมื้อกินกินมื้อบ้างตามประสาคนบ้านไกล

ต่อมาปีที่ 2 ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม แต่พวกเราเริ่มเลือกเรียนตามวิชาที่ตัวเองถนัดและยังคงเดินไปเรียนตามตึกต่าง ๆ เช่นเคยมีเพื่อนคอยรับส่งบ้าง อาจารย์ที่ใจดียังคงมาเยี่ยมพวกเราเสมอ และคอยตั้งคำถามกับพวกเราว่า จบไปจะทำอะไรให้ได้เงินเยอะ ๆ เพื่อเลี้ยงครอบครัวและตัวเองได้ ในใจนึกตอบ ๆ ไปก่อนทำได้หรือไม่ได้เดี่ยวค่อยว่ากันทีหลัง ในแววตาของเราตอนนั้นไม่วี่แววว่าจะทำอะไรได้เลย อาจารย์มาให้กำลังใจพวกเราเสมอและคอยซับพอตร์เราเรื่องเงินตลอด พิมพ์แล้วน้ำตาจะไหลนึกถึงบุญคุณอาจารย์ในตอนนั้น หาวิธีทางทำให้เรามีจักรยานใช้ ซื้อกับข้าวและไปเรียน สุดแสนจะดีใจ






ปีที่สามของการรับทุน อาจารย์เริ่มทราบปัญหาของพวกเราและได้ทำการโอนทุนมาให้เราโดยตรงโดยไม่ต้องผ่านใคร ช่วงปิดเทอมพวกเราก็ยังได้รับทุนตามปกติ ส่วนตัวดิฉันเองนั้นเริ่มทำงานพิเศษเพื่อทำให้ตัวเองมีเงินพอใช้ งานที่ทำทั้งกลางคืนและกลางวัน แทบไม่มีเวลาพักผ่อนอ่านหนังสือเยอะกว่าเพื่อน ๆ เพราะกลัวเรียนไม่ทัน อาจารย์ก็ยังมาคอยให้กำลังใจและยังคงตั้งคำถามกับดิฉันเสมอ  อาจารย์ยังคงคำถามเดิมเสมอแต่ดิฉันตอบไม่เหมือนเดิมชักครั้ง แต่อาจารย์ยังใจดีพาพวกเราไปทานของอร่อย ๆ เสมอค่ะ

ปีที่สี่ พวกเราเริ่มอยู่ได้และชินกับคำถามที่อาจารย์ถาม และแต่ละคนยังคงไม่มีคำตอบที่ชัดเจนสักคนแค่ได้เจอหน้าอาจารย์ก็ดีใจแล้ว แต่ช่วงปีที่สี่พวกเราต่างแยกย้ายไปฝึกงานและยังคงรายงานให้พี่ ๆ ได้ทราบเสมอว่าทำอะไรที่ไหนยังไง

หลังจากจบพวกเราก็ได้ไปฝึกประสบการณ์กับพี่นักวิจัยที่ศูนย์ประสานงานของ มจธ.บ่อเกลือ โดยการฝึกวางแผนการผลิต การทำผักส่งแมคโคและศึกษาดูงานตามสถานที่ต่าง ๆ ในระหว่างที่ทำผักส่งแมคโครเป็นอะไรที่ทรมานปนความสนุกพวกเราขุดแปลงเอง เพาะกล้าเอง ปลูกเอง พวกเรานั่งคัดผักตั้งแต่ 6 โมงเช้า จนถึงตีสอง ตีสาม ต้องรายงานสรุปผลการทำงานต่าง ๆ ให้อาจารย์และพี่ได้ทราบ ทั้งต้นทุน กำไร อาจารย์มาติดตามแต่ละทีน้ำตาแทบไหล เพราะตอบคำถามไม่ได้ ในหลักของวิทยาศาสตร์ ทำอย่างนั้นซ้ำ ๆ วนไปจนในที่สุดดิฉันได้โทรไปหาโครงการหลวงเองเพื่อยกเลิกการทำผักให้ทางนั้น เพราะทำไม่ไหวและไม่ได้ตามขนาดที่เขาต้องการ จนดิฉันเองโดนอาจารย์ดุ ทานข้าวไม่ลงเลยทีเดี่ยว อาจารย์มาแต่ละทีแทบจะมุดแผ่นดิน เพราะกลัว 55 จนในที่สุดทั้งอาจารย์และพวกเราเองจึงพูดคุยกันเพื่อหาทางออกและอาจารย์ก็ได้ส่งพวกเราทั้งสามคนแยกย้ายไปฝึกงาน เลยสถานที่ต่าง ๆ เลยค่ะ นั้นแหละคือจุดเริ่มต้นของไอเดียที่เกิดกับเราและจุดเปลี่ยนของเรา จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง หลังจากที่พวกเราฝึกงานเสร็จนั้น โอ้โห้ความคิดที่จะกลับไปประกอบอาชีพที่บ้านนั่นเต็มไปหมดระหว่างนี้ก็เขียนโครงการเพื่อนำไปประกอบอาชีพกันอย่างเข้มข้นเลยทีเดียวค่ะ เบื้องหลังความสำเร็จของโครงการนั้นต้องขอบคุณพี่ ๆ ที่คอยซับพอร์ตเลยค่ะ